Virtuell krigføring

Det heile begynte med ein mystisk oppringing frå kapteinen. Eg og to andre skulle møte på kontoret asap. Då kan ein jo begynne å lure på kva gale ein har gjort. Men så er det måte på kor mykje dumt ein får gjort på ei veke i leir. Litt nervøse var vi vel før vi banka på døra til Mr. Sjef. Men vi hadde ikkje gjort noko gale(som han nemnde i alle fall), vi blei tvert imot "invitert" med på ein litt spesiell øving på Rena leir. Vi skulle støtte bataljonsstaben i ein øving gjennomført på data. Ja, DATA. Kriging på data. Som å spele nintendo 64. Eg skjønte ikkje heilt greia først for å vere ærlig. Såg for meg Rome Total War og World of Warcraft, berre med dårlegare grafikk. Men vi såg fram til ei veke med litt annleis teneste. I tillegg fekk vi smørt på litt helgeperm. God stemning!

Det var ikkje akkurat World of Warcraft som møtte oss på Rena, men dataspel kan ein jo kalle det. Så vi fekk prøvd oss som både troppssjef og sambandsmenn i eit virtuelt Afghanistan og Noreg på ordre frå kapteinen. Føre brikker hit og dit i teigen, administrere skadde soldatar og lastebilar som plutseleg plumpa i elva. Alt er greitt på data! Før veka var omme, var augene våre firkanta og utallege snusboksar tomme. Det tar på å sitte framfor dataen 12 timar om dagen. Warning, warning småbarn! Men det var god trening, spesielt det å sitte på samband og få med seg alt som skjer på nett. For det skal eg jo kunne. God stemning var det også å sitte saman i den lille bula vår, i alle fall etter at folk fekk i seg kaffi på morgonkvisten. Og vi fekk nok kjeks innabords, for å seie det sånn! Dessutan fekk vi eit ganske eksklusivt innblikk i korleis leiinga foregår, og eit foredrag frå nokon som hadde vore i Afghanistan. Ganske sterke saker. Det fekk i alle fall meg til å tenke. Vi har verkeleg flinke folk i forsvaret vårt.

No nærmar brigadestafetten seg farefullt, og eg håpar det er nok at eg gjer mitt beste. Konkurranseinstinktet er skyhøgt her oppe, noko eg manglar heilt. Panserbataljonen og 2.bataljon har kniva om 1.plassen i mange år, og no må vi vinne for at dei ikkje skal ta vandrepokalen. Eg trur eg berre skal konsentrere meg om å springe mine 500m fortast muleg. Satsar på at resten av laget tar ut eit godt forsprang til eg skal sprinte siste etappe. No er eg litt trøtt etter fire dagar i felt, så eg får vel legge meg før inspiserande kjem inn og trampar i golvet. Lovar å skrive om feltveka snart. Dessutan har eg masse bilder. Hurra!

Snakes on a plane!

Charlie komp

Før vi tar fri før helga eller før permisjon har vi alltid ein kompanioppstilling der vi trer av på kapteinens ordre. Å tre av er ikkje alltid like lett å koordinere likt blant så mange soldatar. Men eg syns ikkje vi gjorde det så aller verst her. Vi har tross alt øvd på det sidan januar. Og det skal bli endå betre før dimisjon i desember. Legg merke til at vi er veldig glade for å få 3 veker sommarperm:)

Det siste halvåret

God sommar, folks! For min del er den snart over.Det har begynt å bli ganske kaldt på morgonen, og eg kjenner på meg at det blir ein tidleg haust her oppe i nord. Men eg har også begynt å innsjå at eg ikkje skal vere her for alltid. Eg har nemleg vore inne til førstegongsteneste i 7 månader! Det er ikkje til å tru kor fort tida flyr. Akkurat no er det to veker sidan sommarpermen var slutt, og Skjold på nytt blei heim.

Før sommarferien nemnde eg 3-mila, Midnight Sun Marathon og trumpetspeling. Vel, eg gjorde mitt for å seie det sånn. 3-mila var som forventa. Med 12kg på ryggen(berre for å vere sikker på at sekken min blei godkjent ved målstreken) og 2 bananar innabords la eg ut på den lengste marsjturen eg har vore med på. Og det var ikkje akkurat ein flat tur. Eg har høyrd ein del om 3-mil andre stadar, og dei har vore mest mogleg rett fram med nokon bakkar. *riste på hovudet* Nei, her på Skjold har vi Mauken og Blåtind. Så før vi kunne krype over målstreken måtte vi over to fjell. Og du kan kanskje tenkje deg korleis det er å vere nedst i dalen og sjå vegen sno seg oppover mot toppen langt borti horisonten? Ja, sånn var det. Fleire gongar. Eg prøvde å ikkje telle så mange kilometerskilt dei første 15km. Det einaste eg konsentrerte meg om var å bruke mindre enn 45min per femte km. Og å ikkje ete opp sjokoladen min før siste nedoverbakken.. Men det gjekk jo ganske greit. På flata småjogga eg eller gjekk fort, nedover jogga eg, og oppover gjekk eg fort. Det var ikkje så ille. I motsetning til 15km-en i rekrutten. Det var tortur. På 3-mila kunne eg justere tempoet mitt sjølv og sjå på utsikten, i staden for å tenke på å dø for å slippe resten. Den siste mila gassa eg på og passerte ein del folk. Og den siste kilometeren tok eg til og med igjen eine sersjanten i kompaniet. Då godta eg meg. Høhø. Så med utsvetta uniform og store sår på ryggen etter stridssekken(den hoppa opp og ned då eg sprang), passerte eg mål på 4 timar og 17 minutt. Meget stolt over å ha tatt marsjmerket! Det verste var eigentleg å gå tilbake til kaserna. Eg hadde lyst på ein cola, men orka ikkje gå opp trappa til butikken...

Ein veke etterpå spelte eg i kyrkja for dei nyvinkla sersjantane, som eigentleg ikkje var så veldig vellykka, men eg fekk i alle fall bli tatt bilete av saman med alle offiserane, og tiltalt som "signalisten" resten av dagen. Det var berre å legge seg og førebu seg på maraton i Tromsø dagen etter. For dei som tenkjer at maraton er 42 kilometer med total smerte.. Det er rett. Eg hadde jo gjort det ein gong før, og tenkte 1 mil inn i løpet kvifor i alle dagar eg kunne finne på å gjere dette igjen. Sukk. Det er heilt forferdeleg å vite at det er 30 km igjen med asfalt. Men eg sprang faktisk på 13min betre enn sist gong. Og så fekk eg medalje. Kanskje det er ein fetisj. Hehe. Søk på www.marathon-photos.com og Marina Eraker Hjønnevåg, så får du sjå masse stygge bilder av meg. Værsågod! Neste år blir det New York Marathon. Dumme meg.

Jaja. Det har ikkje skjedd så mykje ellers. Etter Island, jobb og brunfarge i Kragerø på sommarperm, var det berre å begynne å stå opp kl 0600 igjen. No skal eg plutseleg springe Brigadestafetten fordi ingen andre kunne. Så hardtrening i tre veker? Mhm. Tok meg ein 4x4 intervall før frukost i dag. Nei det blir eit spennande halvår(eller berre 4 månader) med mykje felt og trening:)

I mangel av bedre bilder legg eg ut eit meget fint bilde frå nærkampveka og eit frå Jomfruland i sommar, der vi var nødt til å sove under open himmel i mangel av pengar til camping. Det er nemleg ikkje lov til å sette opp telt. Det var sjølvsagt denne natta det begynte å striregne konstant i 12 timar. Løyste problemet med å legge teltduken vår diskre over oss midt på natta.


Rullesteinstranda på Jomfruland med utsikt over Skagerak.

Stusselig. Men vi blei i alle fall ikkje våte! Før vi måtte stå opp..



Tilbakeståande soldatar med tannbeskytter i kjeften. Måtte jo dokumenterast.